Rzucać perły przed wieprze

Autorem tego znanego i używanego w całej Europie przysłowia jest nie kto inny, jak… sam Chrystus.

Święty Mateusz zanotował jego przestrogę: „(…) nie rzucajcie pereł przed wieprze, by ich przypadkiem nie podeptały nogami i obróciwszy się nie rozszarpały was”. Czyli nie ofiarujcie rzeczy dobrych/wzniosłych tym, którzy nie potrafią ich docenić. A perła – wiadomo – od zawsze była symbolem piękna i czystości.

Wierzono, że powstaje z łez dziewic i aniołów; że wytwarzające ją perłopławy zapładnia tęcza wpadająca do oceanu. Każda jest inna, niepowtarzalna. Ale w przeciwieństwie do kamieni szlachetnych perły nie są wieczne. Wrażliwe na zanieczyszczenia powietrza, zmiany wilgotności i substancje chemiczne (np. ludzki pot, który pozbawia je blasku), starzeją się i umierają, zupełnie jak ludzie.

Większość z nich „żyje” zaledwie 100-150 lat. Tylko nieliczne, przechowywane w odpowiednich warunkach, „dożywają” 200.