Agroturystyka jak galeria sztuki: Szklana Kuźnia w Górach Izerskich

W dzieciństwie na łóżeczko, w którym spała, spadło okno. Stłukło się, ale nic jej nie zrobiło. Może to był znak – zastanawia się. Szyby dość nieoczekiwanie wkraczały w życie Magdy Kuźniarz także później. Druga spadła tuż przed nią, gdy szła chodnikiem. – Raz coś się wbiło w piętę, raz zadrapało mnie w rękę – mówi. – Takie to były znaki. Ale nawet gdy się przenosiłam z Wrocławia do Wolimierza kilkanaście lat temu, nie wiedziałam jeszcze, że moim przeznaczeniem okaże się krojenie szkła nożem, układanie w formach i wypalanie w piecu.

Co takiego miał Wolimierz, czego nie ma Wrocław? Pierwszy raz przyjechała do tej osady u podnóża Izerów po maturze. To tu powstało Międzyplanetarne Królestwo Sztuki, tu działa teatr Klinika Lalek i mieszka mnóstwo artystów. Gdy znalazła swój dom (w walentynki) i gdy okazało się, że jest tańszy od kawalerki we Wrocławiu, przeniosła się.

Niewiele ją trzymało w mieście. – W piątki od godziny 16 już tupałam w pracy, żeby jechać do nowego domu – wspomina. Skończyła ASP, była grafikiem komputerowym, projektowała reklamy. Praca na etacie się przydała, dzięki niej dostała kredyt na remont domu. – Trwał 10 lat, bo moja wymarzona chatka była ruderą. Ale za to jak położoną! Pagórek, łąki, na horyzoncie panorama gór, nad głową najbardziej rozgwieżdżone niebo, a w ogrodzie bujna trawa, której pozwala rosnąć, żeby można było biegać na bosaka.

Zostawia też chwasty – są piękne, a poza tym lubi, jak jest dziko. To nie Wimbledon! Nad ogrodem góruje olbrzymia czereśnia. – Nikt nigdy nie widział większej – śmieje się Magda. – Należy do mnie i do szpaków. Podobnie zresztą jak ziemia – do mnie i do saren, które przychodzą pod mój dom. Ja ją mam tylko na papierze. 

Pomysł na kuźnię podsunęli jej szklarze spod Łodzi, których poznała, projektując sztućce na wystawę Polski Stół we Francji. Okolice Szklarskiej Poręby i Jeleniej Góry słynęły kiedyś z zakładów szklarskich.

Magda wpisała się więc doskonale w lokalną tradycję, choć piasku dawno się już tu nie wydobywa. Kopalnia kwarcu Stanisław upadła, a szkło sprowadza się z Górnego Śląska. Wybrała fusing, bo to taka technika, której mogła sama spróbować. I nie trzeba mieć od razu huty szkła, żeby tworzyć.  – Piec mogłam kupić, huty nie – mówi. Pojechała po niego aż pod Łódź i przywiozła do Wolimierza. Czekała potem kilka dni, żeby przybyli na pomoc koledzy, bo sama nie miała siły go wytaszczyć z busa. I prawie rok, żeby energetyka zwiększyła jej przydział prądu.

Już się zdążyła pogodzić, że jej życiowe plany wezmą w łeb, gdy dostała „siłę” i mogła zacząć eksperymentować z temperaturami, tlenkami, różnymi szkłami, studzeniem. – Dużo rzeczy muszę robić szybko, szybciej niż inni szklarze, bo jestem na końcu drutów elektrycznych i często siada mi prąd. Dzięki tym eksperymentom wychodzą fajne efekty.

Wszystkiego nauczyła się sama. Jest typem sowy. Lubi pracować po nocy, gdy nie rozpraszają jej żadne dźwięki. Z początku było ciężko. – Parę razy chciałam to rzucić w cholerę – wspomina – i wtedy... zaczęło mi wreszcie wychodzić. Do dziś jednak otwieranie pieca jest wielką tajemnicą. Szkło się samo układa, nigdy nie wiadomo jak. Lubię ten dreszcz emocji.

Kwiaty, ptaki, ozdobne domki, które można postawić w ogrodzie, żeby łapały światło, stoją przy domu w donicach. Magda: – Na ganku nie mam już innych roślin, tylko moje szklane. Gdy przyjeżdżają dzieciaki albo turyści na warsztaty, mogą sobie z nich układać bukiety.

Ale marzy też o prawdziwym ogrodzie. Takim z warzywami, kwiatami, ziołami. Najlepiej, żeby była to szklarnia, bo w Izerach pogoda nie sprzyja ogrodnikom. Sezon jest krótki, a przymrozki nawet w maju.– Mam już projekt – mówi – ale boję się, żeby mi go wiatr nie porwał. Jak się rozpędzi na pagórku, to u mnie strasznie kręci. Orkan Ksawery zabrał mi obudowę studni. Na razie Magda pielęgnuje więc szklane tulipany.

Tekst: Joanna Halena
Zdjęcia i stylizacja: Gutek Zegier