Dzięcioł duży
Zwany inaczej pstrym wielkim, jest nieco większy od szpaka. Od pozostałych dzięciołów (oprócz białoszyjego) różni się dużymi białymi plamami na barkach i czarną czapeczką na wierzchu głowy (choć młode mają czapeczkę czerwoną!); samiec ma czerwoną potylicę; w odróżnieniu od bardzo podobnego dzięcioła białoszyjego (D. syriacus), jego czarna obroża z boku szyi sięga potylicy. Warunkiem jego egzystencji jest obecność starych drzew.
Występowanie:
Dzięcioł duży jest u nas najpospolitszym dzięciołem. Zamieszkuje
większe lasy każdego typu - najchętniej jednak bory sosnowe.
Warto wiedzieć:
Ten chyba najlepiej znany z naszych dzięciołów ma doskonale
wykształcone wszystkie cechy charakterystyczne dla
przedstawicieli tego rzędu: mocny, dłutowaty dziób, czepne nogi
z 2 palcami skierowanymi do przodu i 2 do tyłu, sztywne
sterówki, służące jako podpora podczas kucia, i długi, pokryty
lepką śliną język z zadziorkami na przodzie, przystosowany do
wyciągania owadów z ich chodników.
Wykucie dziupli z eliptycznym
otworem wlotowym średnicy 4,5-5,5 cm zajmuje mu 2-3 tygodnie
ciężkiej pracy. Najczęściej usytuowana jest ona na wysokości
kilku metrów, ale często można je spotkać zaledwie 1m nad
ziemią. Pokarm dzięcioła dużego jest dość różnorodny, jego podstawę stanowią jednak żyjące w drewnie larwy chrząszczy, motyli i
błonkówek, a w okresie silnych mrozów - nasiona sosen i
świerków.
Szczególnie interesujące są tzw. "kuźnie dzięciołów", w których
ptaki zakleszczają szyszki, aby łatwiej wydobyć z nich nasiona.
Źródło: http://lesnictwo.republika.pl
Zobacz film o dzięciole:
źródło: Youtube
