Stuletni dom w Sudetach zatopiony w zieleni

Nad głową właśnie przeleciał nam kruk. Nie pierwszy i nie ostatni tego dnia. Mają w okolicy mnóstwo gniazd. Nie bez powodu wzgórze koło domu nazywa się Krucza Kopa. Helena pamięta je dobrze także z dzieciństwa. Ptaki mieszkają tu od zawsze. Ich pokrakiwanie i gaworzenie słychać przez okna. Dzięki nim miejsce ma tak niesamowity klimat, że choć willa była w fatalnym stanie, gospodarzom nawet do głowy nie przyszło, że mogliby na jej miejscu postawić nowy budynek. Wybrali remont.

Pod jej gęstą koroną stoi stół jak pod parasolem. Właśnie taki obrazek z dzieciństwa towarzyszył Helenie przez wiele lat. Ona nie musiała szukać swojego miejsca na ziemi. Zawsze je miała, choć był czas, że odjechała bardzo daleko. W tym domu się urodziła i mieszkała przez pierwszych siedem lat.

Podróż życia zaczęła wcześnie. Najpierw podstawówka z internatem, potem studia prawnicze we Wrocławiu, aplikacja sędziowska w Warszawie i wreszcie 40 lat w Brukseli, gdzie poznała męża Chrisa, bankiera. – Kocham Belgię – mówi Helena – ale nie mogłam zapomnieć o tym domu. On czekał na mnie, a ja na moment, w którym będę mogła do niego wrócić.

– taka jest Helena. Dom urządzała sama, bez pośpiechu, rozważnie. Najwięcej pomysłów podpatrzyła w belgijskich domach swoich przyjaciół, przede wszystkim jak łączyć przedmioty, meble, dekoracje: kamienne podłogi z lnianymi tkaninami, lustra w metalowych ramach z drewnem balustrad, nowoczesne meble z osobliwymi bibelotami z najlepszych belgijskich i francuskich galerii oraz antykwariatów. Meble po przodkach. Lampy z pchlego targu przy rue Blaes – mekki zbieraczy staroci. Fajansowe wazy z Delft i wazony Toma Dixona świetnie „dogadują się” z piękną ceramiką Piera Fornasettiego. Wrażenie przypadkowoś́ci jest złudne, każda rzecz ma swoje miejsce. Niemal wszystkie meble przywieźli z Belgii. 

– Polowałam na nie kilka lat. Zasada jest taka – zdradza Helena – że jak się coś podoba, to trzeba brać od razu, bo jutro może być za późno. Najbardziej dumna jest z pełnych ekspresji obrazó́w artystki polskiego pochodzenia, sygnującej prace jako Svetla Schuermans. – Kupiłam je, gdy likwidowano atelier w Brukseli – wspomina. – Wciąż zastanawiam się, co malarka by pomyślała, wiedząc, że jej prace wrócą do Polski. Mieszkała w Liège, a studiowała w paryskiej Académie de la Grande Chaumière. Jej obrazy wiszą w muzeum Guillaume’a Apollinaire’a w Stavelot w Belgii.

Chris w meblowanie się nie wtrącał, ale od razu zaczął sadzić i pielić. Ostatnio postanowili założyć winnicę – panuje tu mikroklimat, 800 krzaków ma jak u Pana Boga za piecem. – Trzeba o nie dbać, ale my nie lubimy się̨ nudzić. Już za rok zbiory! – cieszy się Chris. W wakacje przyjeżdżają dzieci z wnukami. Dorośli siedzą pod lipą, a młodych babcia zabiera do ogrodu. Przedstawia ich ropuchom, ślimakom i jaszczurkom. Może w przyszłości zapachy i obrazy z dzieciń́stwa sprawią, że tak jak ona wrócą w rodzinne strony?

Tekst, organizacja sesji i stylizacja: Michał Gulajski/ wnetrzamichala.pl
Zdjęcia: Marcin Grabowiecki